Bevallingsverhaal Emma
Als je voor het eerst een kindje krijgt en je niet weet wat je te wachten staat, dan is dat best spannend! Vooral ook omdat je niet weet hoe een wee voelt en wanneer begint het..
23-10-2019 – Op dinsdag 22 oktober had ik een afspraak bij Femme Amsterdam bij Marieke, ik zat er flink doorheen (week 38+2). Ik sliep al weken niet en was er echt even ‘klaar’ mee. Marieke heeft zoveel begrip getoond dat ze mij gerust stelde en mij erop wees van helaas kan dit inderdaad nog wel even doorgaan. Ze zei het enige dat ik kan doen bij je is controleren of er al een opening is dan zou ik eventueel kunnen strippen. YES dat was bij mij geval ik had al 1cm ontsluiting en heeft ze mij gestript wat overigens geen pijn doet alleen beetje gek gevoel. Ik weer vrolijk mijn vriend gebeld op de fiets terug naar huis en de situatie uitgelegd, ook even mijn moeder en tante gebeld (die ik bij de bevalling wilde hebben). Marieke had me geadviseerd om lekkere warme douche te nemen aangezien je er wel wat krampen van zou kunnen krijgen. Na deze heerlijke douche heb ik chill kleding aangedaan en voelde ik dat mijn lichaam wat onrustiger werd en dat ik wel wat krampen had, na enige tijd dacht ik wel van hmm dit zijn best behoorlijke krampen, maar goed daar was ik toch voor gewaarschuwd?
Ik heb mijn beste vriendin even gevraagd of ze me kon beschrijven hoe een wee voelt. Ik dacht dat je namelijk je hele buik zou zien bewegen en dat het van boven naar beneden zou gaan zo’n kramp haha maar niet dus. Het waren dus wel degelijk weeën, bij mij vooral onderbuik en rug. Ik heb gelukkig nog wat kunnen eten met af en toe even lopen als ik weer een wee voelde, want ik dacht ik moet toch beetje energie hebben voor de bevalling. Eenmaal een uur verder kregen we Jennifer aan de lijn en zaten we toch al op 1min durende wee elke 2/3 minuten. Ze vertelde Steven dat verloskundige Jolijn op dienst stond en er zo snel mogelijk aan zou komen. Toen Jolijn hier thuis was heeft ze meteen de vordering gecontroleerd ik zat nu op 2-3cm ontsluiting. Aaangezien de weeën maar bleven komen heeft ze voor ons het ziekenhuis gebeld. Plan A was bij VU want dat was maar 2 minuten rijden, maar helaas vol en te weinig personeel dus toen plan B OLVG West bevallingscentrum.
Mijn tante was inmiddels al gearriveerd hier thuis, want mijn moeder woont in Maastricht dus die zat nog in de auto. Toen er gelukkig plek bleek te zijn waren we de auto in gestapt. Ofja na een paar kreunen en steunen (schreeuwen van de pijn tegen zowel mijn tante als mijn vriend haha) kon ik zitten. Ook al waren het maar 12 minuten rijden dit leek uren te duren want zittend een wee opvangen is even andere koek. Eenmaal in de kamer aangekomen (wat overigens op een grote hotelkamer lijkt) wist ik niet goed waar ik het moest laten. Die wee, puffen, zweet en ik zag ook weer mijn eten terugkomen dus weet niet of dat eten toch een goed plan was.
Ik wilde lachgas proberen maar dat is bij proberen gebleven. Door de storm van weeën kon ik niet rustig ademen door het masker en hebben ze het moeten weghalen. Mijn moeder was inmiddels ook aangekomen in het ziekenhuis. Mijn lieve vriend die zo graag wilde helpen en alleen mijn rug kon masseren of tegendruk kon geven bij een wee. Lijkt me overigens voor de man ontzettend machteloos, maar laat hem vooral een t-shirt aandoen voor in het ziekenhuis ????.
Na ongeveer 2 uur in het ziekenhuis ging Jolijn weer controleren en zat ik op 6cm. Ze vertelde me ook dat ons kindje was gaan draaien en sterrenkijker is geworden. Ik schoot lichtelijk in paniek. Jolijn heeft me supergoed erop gewezen dat ze zich nog kon draaien en dat je met sterrenkijker nog steeds kan bevallen. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en dit zou dan de centimeters kunnen bevorderen. Toen we eenmaal besloten om die vliezen te breken leek de pijn nog erger te worden. Ik wilde dit niet meer en vroeg Jolijn om pijnbestrijding. We hadden geluk dat we naar de medische kant konden en werd meteen aan de ctg scan gezet. Ik moest rustig blijven zitten voor de ctg scan want ja het welzijn van je kindje gaat uiteraard voor maar god doe dat maar eens met al die weeën. Met alvast een naald in mijn hand voor het infuus kwam de gynaecoloog na een uur controleren want dan zouden ze de morfine pomp aansluiten en tja waren toch weer een uurtje verder. Toen hij ging kijken zei hij; “Emma ik ga nu bij je kijken en zegt: Ok volledige ontsluiting – we gaan persen!” en verkondigde dus ook dat hij weg zou gaan maar ik zei; “nee nee waar gaat u heen?!” Ik dacht alleen maar huh persen, ik weet niet eens hoe dat moet? Gelukkig heeft de dokter samen met Jolijn mij hier mee geholpen, na 1x persen met de dokter heeft Jolijn het overgenomen. Nu bleek ook dat onze kleine meid zich weer goed had omgedraaid tijdens de weeën en na een half uur de moeder oerkracht te hebben gebruikt was ze daar✨
Woww wat kan je lichaam veel aan! Daar ligt dan ineens een kleine mini hummel huilend op je borst (lees 2868gr en 42cm) en dan is er eindelijk even rust voor je lichaam. Waarop het moment is aangekomen dat je mag zeggen hoe ze dan heet: Olivia Joanne Luiting. Vernoemd naar haar oma die erbij was. Dit klinkt nu als een enorme luxe in deze zware tijden dat je met meerdere mensen erbij mag bevallen ????
Het is bij mij allemaal ontzettend snel gegaan en kijk er met een goed gevoel op terug maar een ding is zeker meiden YOU CAN DO THIS en zeker met de hulp van de lieve verloskundigen bij Femme!!!
Veel succes,
Liefs Emma