Wat een gewone controle zou moeten zijn op vrijdag 26 maart, werd uiteindelijk een medische bevalling waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden. Vrijdagmiddag 14.40 uur controle bij Jolijn, het spreekuur liep iets uit. Maar het was gezellig in de wachtkamer. De woorden van Jennifer waren, Franny wanneer ga je nou eens bevallen? Ik wist het zeker zondag, volle maan. Onze dochter en zoon zijn ook bij volle maan geboren.

Jolijn was zover en ze riep me naar binnen. Even bijkletsen en naar het hartje luisteren. Al snel sprak Jolijn haar zorgen uit dat de hartslag iets aan de lage kant was. Heb je je kindje goed voelen bewegen vandaag? Waarop ik twijfelde en zei; iets minder heftig en vaak dan anders? Met deze signalen heeft Jolijn ons toch doorgestuurd naar OLVG West om even een CTG te laten maken, voor de zekerheid. Daar aangekomen konden ze de hartslag van ons kindje niet direct vinden, deze lag waarschijnlijk te dicht bij mijn hartslag. De CTG werd losgekoppeld en dienstdoende gynaecoloog werd opgeroepen om een echo te maken. Hier sloeg de paniek toe en ging ik me zorgen maken, tranen rolde over mijn wangen. Ik was alleen mijn man was er nog niet.

Ik had een hele lieve gynaecoloog die echt probeerde om me gerust te stellen. Ze ging de echo maken, het bleef iets te lang stil… uiteindelijk een tweede gynaecoloog erbij geroepen. Samen hebben ze de echo gemaakt en hier zag ze dat de hartslag telkens ‘wegviel’. Ze adviseerde vrijwel direct om de bevalling in gang te zetten. Ze hebben direct gevoeld of er al ontsluiting was, 1cm ontsluiting. OLVG West had geen plek, OLVG Oost wel. Daar hebben ze een kamer voor ons gereserveerd. Inmiddels was het 17uur en mijn man was er. Samen zijn we snel naar huis gereden om de tas te pakken. In de auto begon het te rommelen in mijn buik, lichte weeën. Alsof je lichaam dan aanvoelt dat het ‘niet goed’ is en nu moet gebeuren.

In Oost aangekomen weer direct aangesloten aan de CTG, tot de bevalkamer klaar was. Rond 19.00 uur was onze kamer klaar. Direct heeft ze gekeken of er al meer ontsluiting was, inmiddels had ik 3 cm ontsluiting. De gynaecoloog wilde wachten tot 21.00 uur met het opgang helpen van de bevalling. Ik werd constant in de gaten gehouden door middel van de CTG. Rond 21.00 uur zat ik nog steeds maar op 3cm ontsluiting en hebben ze in overleg mijn vliezen gebroken. Vrij snel na het breken van de vliezen kwamen de weeën sterker en regelmatiger, die ook veranderde van buik weeën naar rug weeën.

21.40 uur ben ik onder de douche gaan staan met een fitness bal. De CTG electroden op mijn buik zijn vervangen door een inwendige CTG waardoor ik iets meer bewegingsvrijheid had. Ik kwam moeilijk in mijn eigen bubbel om mijn weeën te kunnen opvangen. Waarschijnlijk door de paniek. Zoveel verschillende en andere gezichten.

23.15 uur ben ik onder de douche vandaan gekomen, de weeën waren zo heftig en pijnlijk. Ik had heel sterk het gevoel dat ik moest persen. De gynaecoloog wist zeker dat dat nog niet het geval was. Ze wilde graag nog even kijken op hoeveel cm ontsluiting ik inmiddels zat en misschien wel even strippen, 5cm en gestript. Ik was teleurgesteld dat ik nog niet zover was. Ik was echt heel erg moe en misselijk. Op dat moment zei ze; jij kan dit, jij kan zo goed zelf bevallen. Je bent sterk, ik denk nog een uurtje en dan mag je gaan persen. Ik kan me nog goed herinneren, dat ik toen naar de klok keek en dacht, ok als jij dit zegt dan ga ik dat gewoon even doen! Fitness bal onder de douche vandaan gehaald en deze aan het bed gezet. Een kruik en de handen van mijn man op mijn onderrug, Rolf Sanchez op de achtergrond en zo ben ik het laatste uur doorgekomen.

00.30 uur volledige ontsluiting, ik mocht gaan persen. Na (voor mijn gevoel) 4 keer persen, voelde ik het kleine gladde hoofdje. De pijn zakte weg, zo magisch zo bijzonder. Ik voelde zoveel kracht om dat laatste stukje nog 2 keer te persen en om 00.48 uur was onze kleine Benjamin er, lag die op mijn borst!!! Wat een geluk en wat een rijkdom! Mijn moeder die bij onze kinderen was appte dat de kinderen wakker waren geworden hoe het bij ons ging. Die hebben we toen direct gebeld via FaceTime, wat een emoties allemaal. Maar zo mooi en waardevol ze waren door het dolle heen! Hun broertje Benjamin was geboren.

Controles bij Benjamin waren allemaal goed. Ik ben gaan douchen en lekker fris in bed. Ik voelde me goed, even wat eten en dan lekker naar huis. Ook dit liep even anders. 2.15 uur kreeg ik een bloeding. De placenta kon het niet zijn want deze was erg goed gecontroleerd. De baarmoeder trok goed samen, wat was het dan? De gynaecoloog had het idee dat het bloed niet voldoende stolde en dat er nog stolsels in de baarmoeder zaten waardoor deze toch niet voldoende samentrok. Dit was ook het geval. Rond 4uur was alles onder controle, alleen naar huis gaan dat was niet meer aan de orde. We moesten blijven om zeker te zijn dat ik niet weer een bloeding zou krijgen.

De volgende ochtend toen alle controles in orde waren, zijn we rond 12uur naar huis gegaan. De kinderen zaten voor het raam te wachten, die hoofdjes die boven de vensterbank uit staken met een glimlach van oor tot oor. Ze stormde naar de voordeur waar we niet eens de kans kregen om met Benjamin naar binnen te lopen, een gezin van 5! Ik merkte in de dagen na de bevalling dat ik moeite had met het terug kijken naar een fijne, mooie, krachtige bevaling. Ik had gemengde gevoelens, waar angst overheerste. Ik kon er moeilijk over praten. Donderdag 1 april kregen we de foto’s van Dora, onze geboortefotograaf. Bij het zien van de film die ze heeft gemaakt en de foto’s kan ik terugkijken naar een krachtige bevalling. Die ik weer op eigen kracht heb gedaan met behulp van mijn lieve man die me echt mijn eigen ding heeft laten doen. Maar er constant voor mij is geweest. Het gaat zoals het gaat en soms moet het zo zijn!