Woensdagnacht 09-10-2019 ga ik slapen met wat “gerommel” in mijn buik. Op dat moment ben ik 41+0 dus ik was er klaar voor en ook een beetje mee trouwens!???? Beetje krampen, maar ik dacht laten we toch proberen te gaan slapen, dan zijn we tenminste “uitgerust”.

Die nacht slapen mijn vriend en ik allebei heel licht, maar we pakken toch nog wat uurtjes mee. ‘S ochtends word ik vroeg wakker en vraag ik mijn vriend het spoednummer te bellen. Sophie heeft dienst en vraagt ons de weeën te timen. Ze komen nu toch wel iets sneller, maar nog niet heel hevig. Als ik naar de wc ga twijfel ik of mijn vliezen zijn gebroken omdat het er een beetje bruinachtig is. Mijn vriend belt nogmaals met Sophie en die zegt dat ze er direct aankomt zodra ze haar huidige afspraak heeft afgerond. En inderdaad niet veel later is ze daar al, mijn held. Zo voelt dat op dat moment al, ook al heeft ze nog niet zoveel gedaan. Maar Sophie met haar rustige en lieve stem, ze stelt me meteen gerust.

Sophie checkt mijn ontsluiting: 2 cm. Nog niet veel. Maar ook constateert ze dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Ook nu weer stelt ze me direct gerust en geeft ze aan dat er niks aan de hand is maar dat we uit voorzorg naar het ziekenhuis gaan. Dit voelt eigenlijk meteen prima, ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen, dus dat ik nu wat eerder mag stelt me alleen maar gerust.

Na het plegen van een paar telefoontjes mogen we naar OLVG-west. Daar eenmaal aangekomen ben ik natuurlijk “medisch” en wordt in principe de zorg overdragen aan de verloskundige van het ziekenhuis, maar dat maakt voor Sophie niet uit. Zolang er geen spoed tussenkomt blijf ik bij jullie zegt ze. Wat een fijn en vertrouwd gevoel. Inmiddels zijn de weeën wel heftiger geworden en geef ik aan toch graag een ruggenprik te willen. Ik heb namelijk ook been weeën en het lukt me niet die weg te puffen. Niet veel later wordt de ruggenprik gezet en ineens voel ik me echt weer “herboren”.

Sophie, mijn vriend en ik kletsen over van alles en nog wat. Ik zou bijna vergeten dat ik hier in een ziekenhuis lig omdat mijn bevalling begonnen is. De uren verstrijken en tussendoor gaat Sophie naar een ander gezin. Sinds ik de ruggenprik heb gehad ben ik ineens binnen een paar uur van 2cm naar 9,5cm gegaan. Ik word de verrassing van de dag genoemd door de verloskunde van het ziekenhuis. Het voelt fijn dat ik zo veel ontsluiting heb en ik verwacht dat die laatste halve centimeter niet lang meer duurt. Helaas duurt die laatste halve cm toch nog een paar uur. Maar geduld is een schone zaak. Inmiddels is Sophie weer terug bij ons en ze heeft aangegeven weer te blijven, mits er geen spoed tussendoor komt natuurlijk. Maar die kwam wederom niet, zo fijn.

Om 20:00 is het dan zo ver en heb ik volledige ontsluiting. Ik mag gaan persen. Wat ik me vooral nog herinner, ja daar is ze weer, is dat Sophie de hele tijd mijn naam noemt en zegt: Loes, jij kan dit, Loes wat doe je het goed en Loes wat zijn we nu al trots op jou. Natuurlijk mijn lieve vriend ook, maar aan de woorden van Sophie heb ik ook zoveel gehad. Zij heeft me samen met mijn vriend door het uur persen heen geholpen. En dat terwijl zij hier helemaal niet meer hoefde te zijn want er was genoeg hulp rondom mijn bed van het ziekenhuis personeel.

Om 21:00 op 10-10-2019 is het zo dan ver: onze prachtige zoon Julius is geboren. Mijn vriend en Sophie kleden Julius aan, en ik word verder geholpen. Mijn ervaring van mijn bevalling is ,dat ondanks dat je natuurlijk lichamelijk zelf je bevalling moet doen, je er geen moment alleen voor staat. Je (bevallings)partner natuurlijk maar ook je verloskundige en eventueel het ziekenhuispersoneel zijn er voor je om je door deze bevalling heen te loodsen. En daar ben ik Sophie, en mijn lieve vriend natuurlijk, nog iedere dag dankbaar voor❤️ Weet dus dat je er niet alleen voor staat! Je kan dit!