4 december 2019, 6.30, 40+4 weken. Ik stap uit bed en voel meteen iets knappen. Vruchtwater! Yes! Ik controleer snel of het helder is. Bij mijn zoontje Julius was dit niet het geval en moesten we naar het ziekenhuis. Ik had me ingesteld op hetzelfde scenario maar omdat ik mijn eerste bevalling als iets magisch heb ervaren, was de wens voor een thuisbevalling groot. Ik beviel de eerste keer medisch in het OLVG West. Na een bevalling van ongeveer 7 uur werd ons zoontje in bad geboren.

Dit kan ik. Dat is wat ik mezelf heb toegesproken. Mijn liefde vond het spannend om niet naar het ziekenhuis te gaan. Er zijn natuurlijk veel “wat als” scenario’s. Maar mijn uitgangspunt was “wat als alles goed gaat?” Ik had het volste vertrouwen dat wij dit samen gingen doen. Mijn baby en ik, mijn liefde en ik, en de verloskundige en ik. Toen na het breken van de vliezen het vruchtwater helder bleek was ik opgelucht, maar de weeën bleven uit. Niks! Ik had ergens gelezen dat kolven de weeën konden opwekken, dus na een halve dag rustig afwachten ging ik met mijn handkolf aan de slag. Binnen een minuut had ik een knalwee. Yes! Volgens mij ben ik aan dacht ik bij mezelf.

~16.00 uur ik belde de verloskundige, haar dienst zat er bijna op, maar ik vond het toch fijn als ze even kwam. Want oei, die weeën kwamen snel. Ik bleek op een krappe 2/3 cm te zitten. Het valt dus wel mee dacht ik toen. Ze ging weer weg en ik werd overdragen aan de volgende dienstdoende verloskundige. Ze bleek nieuw, we hadden elkaar nog nooit ontmoet en ik bleek haar eerste bevalling bij Femme. Spannend, maar op dat moment was ik allang blij dat er iemand voor mij klaar zou staan.

~Om 17.00 uur kwam de verloskundige, Tina. Ze was heel lief en observeerde mij goed. Ik had vrij aanwezige techno muziek aan, (een speciale geboorte playlist die ik op spotify had gemaakt), de kaarsjes waren aangestoken in de slaapkamer en mijn Himalaya zoutlamp maakte de kamer sfeervol verlicht. Ik was rustig en in mijn kracht. Ze vertelde dat ze bij ons bleef, omdat ze dat zelf ook prettig vond bij een thuisbevalling. Daarbij was het mijn tweede kindje en bij mijn eerste bevalling duurde de ontsluitingsfase ook niet lang.

De weeën werden intenser. Ik was misselijk van de pijn. Ik ving ze op op mijn fitnessbal, voor mij echt onmisbaar tijdens een bevalling! “Bevallen is bewegen” had ik ergens gelezen. Ondertussen wenste ik stilte, de muziek stond uit en af toe zei ze alleen bemoedigende woorden tegen me. Je doet het goed, je bent sterk. Mijn vriend Kasper week geen seconde van mijn zijde. Dit doen we samen. Bij elke wee vroeg ik hem om mijn rug, nek of hoofd te strelen of te masseren. De oxytocine vloeide rijkelijk, een geweldig pijnstillend hormoon wat je aanmaakt tijdens je bevalling. Aanraking van je geliefde/geboortepartner of een doula werkt versterkend, en het is écht zo. Ik was ontzettend high. High van de pijn maar ook van de liefde.

~19.15 op de bal, ik was zo moe en misselijk. Ik weet nog dat ik tegen Kasper zei; ik weet niet of ik dit nog lang ga volhouden. Ik verplaatste naar ons bed. Even liggen dacht ik. Rust. Na een paar weeën voelde ik persdrang. Maar dat kan helemaal niet dacht ik nog! Ik riep om hulp en Tina vroeg me om diep in te ademen zodat ze mij kon onderzoeken. Op de achtergrond waren Kasper en mijn kraamverzorgster druk bezig om het bad vol te laten lopen en op temperatuur te houden. “Ok meisje, jij wilde in bad bevallen, dat gaan we dan NU doen” Ik had volledige ontsluiting.

Met perswee en al verplaatste ik naar het bad. Ik gaf er nog niet aan toe dus pufte ze weg. Ik had mijn armen om Kas z’n nek geslagen en hij begeleidde me in bad. Daar was het weer, die oerkracht. Zo intens! Ik knielde neer in het water en voelde ons meisje naar beneden zakken. “Ze komt!” riep ik uit. Tina controleerde nog snel haar hartje, het klonk goed, ik mocht persen. Het warme water omsloot mijn lijf en ik voelde dat mijn lichaam haar losliet.

~19.46 Na 2 persweeën werd ze geboren. Mila Olivia!
Het was pure magie. Midden in onze eetkamer was ze er ineens. Het voelde veilig en vertrouwd. Nog geen uur na de bevalling lagen we met z’n drietjes in een schoon bed. Mila lag lekker bij mij te drinken terwijl de verloskunde en kraamverzorgster mij aan het verzorgen waren. Een ini mini schaafwondje. Meer niet. Ik was vrolijk en voelde de adrenaline gieren. De verloskundige bleef totdat iedereen gesetteld was. Ze was zo trots op mij, en ik haar zo dankbaar voor alle rust en vertrouwen. Het was een kalme magische eerste nacht, vol met liefde en rust. In ons eigen huis en ons eigen bed. Dus lieve mama die nog moet bevallen en je hebt misschien weinig keus, jij kan dit. Je bent ervoor gemaakt.