Bevallingsverhaal Auralia
12 april 2018
Ik ben 3 dagen over tijd als ik op de ochtend van 12 april dan eindelijk wakker wordt met flinke voorweeën, deze komen terug om de 10 minuten maar ik durf nog niet te geloven dat dit het begin zal zijn van alles.
18:00: Ik houd het niet meer en bel met Femme Amsterdam. Ik hoop zo dat het zich gaat doorzetten en ik vraag aan de verloskundige of dat zou kunnen. Zij vertelt mij de nacht nog even af te wachten, te kijken wat het gaat doen… We eten mijn lievelingseten, verse pasta met mozzarella en tomaat. Maar de weeën worden nu toch heftiger alleen de tijden zijn niet echt korter. Ik moet naar weeën om de 4 minuten. Toch wil ik nog steeds niet geloven dat dit het echt zou kunnen zijn.
21:00: Nu begint het toch best wel pijnlijker te worden. We gaan samen in de badkamer zitten. Kaarsjes overal aan en samen de weeën opvangen terwijl ik op handen en knieën in de douche zit.
22:00: Eindelijk mogen we officieel de verloskundige bellen. Judith neemt op! Ze heeft net de dienst over genomen en we kletsen wat. Ze vraagt of wij kunnen bellen als de weeën om richting 60-90” gaan of om de 2-3 minuten gaan komen. We willen heel graag thuis bevallen dus voor ons is alles goed.
22:22 Judith belt zelf even dat ze in mijn kaart zag dat ik graag op de baarkruk wilde bevallen dus even de baarkruk op de praktijk gaat halen, stelt voor om daarna gelijk even langs te rijden. Heel fijn want we hadden zelf bedacht om over een half uur te bellen voor een thuiscontrole. Ook bellen we Ria de kraamzorg want dat hadden wij beloofd. Zij komt ook om de bevalling te ondersteunen.
23:00: Judith is er! Ik zeg tegen haar dat ik echt respect heb voor alle vrouwen. Dat heb ik ook, jeetje wat hebben al die moeders doorstaan voor ze een kleintje kregen. Judith gaat mij onderzoeken en blijkt dat ik al 4 cm ontsluiting heb! Wauw ik ben zo trots! De weeën komen nu om de 2 a 3 minuten en zijn best heftig en pijnlijk. Ik ben al niet helemaal meer op deze wereld.
23:30: Ria is binnen en gaat meteen actief helpen. Samen met Judith zet ze alles klaar voor een thuisbevalling. Judith spreekt met ons af om om 02:00 uur weer terug te komen. Alles is nu een stuk heftiger, de pijn is intenser. Ik lees mijn eigen bevallingsverhaal die ik samen met Mama had uitgewerkt in de kerstvakantie om een soort houvast te hebben aan wat er wanneer gaat gebeuren.
13 april- 40+4
00:30: Ria belt Judith omdat het toch allemaal te heftig is geworden. Ze vraagt Judith of het een optie is om de vliezen te breken zodat het toch allemaal eventueel wat sneller zou kunnen gaan; dat is zeker een optie. Judith komt eraan. De weeën vind ik nu lastig op te vangen en ik kreun veel in plaats van puffen wat ik heel lastig vind. Ik wil heel graag zitten om te rusten maar dan moet ik weer opstaan en dat vind ik zwaar. Tussen de weeën door loop ik door het huis en op elke tafel staat er een glas water voor mij. Ik zit totaal in mijn eigen bubbel. Mijn benen beginnen hevig te trillen.
00:45 Gelukkig Judith is er weer. Ik kan niet meer en zeg dit ook. Judith voelt nog eens en ik heb 6 cm. Dan prikt ze de vliezen en ik ga in één keer naar 9 cm. Helaas heeft ons kleintje in het vruchtwater gepoept en moeten we naar het ziekenhuis. Wouter en ik vinden dit helemaal niet erg. We hadden ons hierop voorbereid en wisten dat dit kon gebeuren. Alle spulletjes worden weer ingepakt, de lege maxi cosi gaat mee. Judith gaat heel fijn ook mee en Ria ruimt het huis op.
01:45: Aankomst in het OLVG west. De autorit is pittig, op de trap en in de auto heb ik nog weeën. Het voelt zelfs alsof ik al persweeën heb in de auto. Wat een oerkracht.
02:00: In het ziekenhuis wordt alles nog heftiger, de routines die ik had in huis moet ik hier opnieuw zoeken. Op de monitor kunnen Judith en Wout zien hoe de weeën gaan, ik wil het niet horen en zie het wel aankomen. Nu beginnen de persweeën toch echt te komen, een soort oerkracht van boven naar beneden in mijn buik.
02:50: Eindelijk mag ik echt gaan persen, een oerkracht en geluid komt er uit mij. Het is ongelooflijk hoe sterk het is. Het is niet iets wat ik zelf aanstuur maar het gebeurt gewoon. Het persen is heel fijn en gaat heel hard, eindelijk kan ik iets doen met de pijn.
03:30: Ons kleintje krijgt toch wat stress, in 5 minuten heb ik 3 persweeën en beiden kunnen we geen rust nemen. Daarom moet ik er 1 inhouden steeds, dat is mega moeilijk. Achteraf blijkt dat hij zijn navelstreng als een rugzakje om had waardoor de doorbloeding wat minder goed werd doordat hij dieper kwam en ik zoveel weeën had. Door het hartfilmpje besluiten ze hem te gaan halen met een vacuümpomp en een knip. De knip, het geluid van de knip is vreselijk. Gelukkig voel ik er niks van door de verdoving.
03:45: 2 keer gebruiken ze de vacuümpomp. Dan zegt ze nog een keer persen en dan is hij er. Wouter en ik kunnen het niet geloven, echt dan al is hij er dan echt. In de hele tijd ben ik niet bezig geweest met dat hij echt zou komen. Alles overviel mij, en ineens zegt ze nog één pers en hij is er.
03:46: HIJ IS ER! Hij wordt op mijn buik gelegd, frommeltje is helemaal vol bloed en warm. Zo klein en stijfjes. Ik kan het niet geloven hij is er. Wouter mag de navelstreng doorknippen. En dan vragen ze hoe heet hij, vol trots zeg ik: Dit is Boris.
04:15: Moet ik naar de OK, alleen zonder ons kleintje.. Judith neemt ook afscheid en ik vraag Wouter blijf je echt bij hem? Daar moet ik ineens alleen de magische kamer uit.. De bubbel uit. En alsnog een ruggenprik omdat ik gehecht moet worden. Ik vind het heel eng op het bed te zitten. Daar lig ik dan in een kale koude ruimte met allemaal mensen om mij heen.. Zo graag zou ik met iedereen willen praten en vertellen wat ik allemaal net heb gedaan, dat hij er is Boris, hij is er.. Maar het ziekenhuispersoneel is druk bezig met mij aan de onderkant. Het is zo raar dat ik daar lig met een grote glimlach maar toch zo alleen.
05:00: Ik mag gelukkig alweer terug, vanaf mijn navel tot aan beneden voel ik helemaal niks. Boris wordt op mijn buik gelegd en ik leg hem meteen aan de borst. Hij zuigt zo gulzig. Ik ben zo onwijs trots en blij en zit nog steeds in een soort onwerkelijke bubbel. Tot 09:30 blijft hij bij mij liggen. Wat een onbeschrijfelijk geluk!
Hoe anders het ook gelopen is, het maakt niet uit. Want ik heb een baby gemaakt én hem op de wereld gezet! Dit is het mooiste wat me ooit is overkomen ✨
Liefs Aurelia